Krótka historia

Historia Szkaplerza karmelitańskiego sięga wieku XIII. Duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili życie modlitwy na górze Karmel w Palestynie. Nazywali się Braćmi Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Na skutek prześladowań ze strony muzułmanów, wojen religijnych z Turkami i upadku państwa chrześcijańskiego w Palestynie eremici z Karmelu musieli w pierwszej połowie XIII w. przenieść się do Europy.
Świątobliwy generał zakonu i wielki czciciel Maryi, Szymon Stock, mobilizuje swoich współbraci i podejmuje osobisty wysiłek zawierzenia się Maryi, prosząc Ją, aby zechciała zachować zakon sobie poświęcony i noszący Jej imię w swej nazwie.
Tradycja karmelitańska oparta na starych kronikach podaje, że gdy św. Szymon Stock modlił się usilnie do Matki Jezusa, Ta ukazała mu się w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r., w otoczeniu aniołów. Maryja wskazała na jego szkaplerz, wierzchnią część habitu zakonnego, i nazwała go znakiem zbawienia. Uczyniła to słowami: „To będzie przywilejem dla ciebie i wszystkich karmelitów - kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego”.
Siedemdziesiąt lat po wizji szkaplerznej św. Szymona Stocka papież Jan XXII w Bulli Sobotniej z dnia 3 marca 1322 r. do wcześniejszych przywilejów szkaplerznych (wybawienie od ognia piekielnego, szczególna opieka w niebezpieczeństwach dla duszy i ciała) dodał przywilej sobotni. Polega on na obietnicy Matki Bożej wybawienia z czyśćca w sobotę po śmierci tych, którzy nosili pobożnie szkaplerz, zachowywali czystość według swego stanu i odmawiali modlitwę o Matce Bożej. Kościół wielokrotnie potwierdzał przywileje szkaplerzne.
Nabożeństwo szkaplerzne, praktykowane początkowo we wspólnotach karmelitańskich, bardzo szybko rozpowszechniło się wśród ludzi świeckich, królów i poddanych, bogatych i biednych, prostych i wykształconych.

W Lubieszewie Bractwo szkaplerzne zainicjowano za przyczyną ks. Jakuba Wojciecha Czeraskiego 27 sierpnia 1719 r.